Het verhaal van een zwart meisje waar je als witte mens je mee identificeert, is eigenlijk best vreemd maar het gebeurt onmiddellijk, al lezend. We weten wel dat Nederland nog vol ingebakken vooroordelen zit, en Confrontaties laat zien hoe dat inwerkt op een opgroeiend zwart meisje.

Meevoelen dus; met Salomé die in een jeugdgevangenis zit omdat er iets is gebeurd dat met racisme te maken heeft. Ze krijgt therapie van iemand die meedeed in tv-programma Hé jungle. Ook niet het meest smakelijke programma waar zogenaamd beschaafde Nederlanders die ‘best aardige zwartjes’ bekijken – en zo honderd jaar terug in de tijd gaan. 

Salomé is 16 jaar, intelligent, puber, die zich inwerkt in de school. Haar vader leert haar: “hard werken en niet zeuren”. Maar is dat genoeg want om niet uitgescholden te worden moet ze eigenlijk onzichtbaar zijn. In de jeugdgevangenis denkt ze na over straf, boetedoening en (belezen als ze is) komt met personages uit de Griekse mythologie, waar goden op de meest gruwelijke manieren straffen uitdeelden.

Langzaamaan kom je achter de reden van haar detentie en inderdaad, dan ga je nadenken over dader en slachtoffer en eventuele inwisselbaarheid daarvan.

“Ik probeer erachter te komen: op welk punt had ik kunnen ingrijpen, zodat het niet leidde naar hier. Er is geen harmonie. … Als ik op bed zit en naar de muur
kijk……, als ik niet lees of nadenk of niks……… Dan volgt het elkaar op zoals het is. Dan is het geen structuur. Is het niet vanzelfsprekend. Er is geen confrontatie tussen hoe het was en hoe het is.“

Kortom: een heel sterk debuut van een 30 jarige.