Thalia Verkade is journalist en schrijft voor De Correspondent over mobiliteit en straatleven. Marco te Brömmelstroet is hoogleraar Toekomsten van Stedelijke Mobliteit aan de Universiteit van Amsterdam, ook wel bekend als de fietsprofessor en opgegroeid in Ulft.

Een inzicht gevend boek, meeslepend maar ook ontroerend en verdrietig. Vooral het gedeelte over het ongeluk waarbij, 30 jaar geleden, Marco’s vriendje Dion om het leven kwam is enorm aangrijpend. Natuurlijk omdat ik de familie van Dion ken en weet hoeveel impact dit verlies op hun leven heeft gehad en nog heeft. Ook de veroorzaker woont in de Achterhoek en zal voor het leven beschadigd zijn.

En dat alles door een auto. Of eigenlijk door onze infrastructuur waarbij elke dag levens op het spel gezet worden. We accepteren de ongevalsrisico’s zolang we niet zelf de dupe zijn. En dan nog worden de slachtoffers dingen verweten en kon “de auto” het ongeluk niet voorkomen omdat bijvoorbeeld een kind plotseling uit het struikgewas de weg op kwam. Thalia noemt een andere moeder, wiens 17-jarige zoon tijdens het fietsen werd doodgereden. Deze moeder gaat nu middelbare scholen af om kinderen te waarschuwen en vindt het fijn als die kinderen daarna zeggen beter op te zullen letten.

Het mooie van dit boek, vind ik, dat het in een soort van romanvorm gegoten is. Het is heftig maar toch leuk om te lezen en amusant. Thalia onderzoekt, o.a. door gesprekken met allerlei mensen, experts en natuurlijk de fietsprofessor, van wie de straat is. Zij begint met bepaalde, min of meer algemene, overtuigingen over auto’s, verkeer en fileleed en komt gaandeweg tot de conclusie dat er ook andere, veel mens-, dier en natuur-lievender, mogelijkheden zijn. Heel herkenbaar, want ook ik (geboren in 1962) ben opgevoed en gedrild met: “Uitkijken, niet zo de straat op, anders kom je onder de auto en dan krijg je heel veel pijn en bloed”. De auto, zou hij nu worden uitgevonden, dan werd hij nooit geaccepteerd, veel te gevaarlijk! Wij hebben de heilige koe geaccepteerd als vaststaand en leidend iets, de inrichting van de openbare ruimte staat vast en daar denken wij niets aan te kunnen veranderen…. En fileleed is een van de ergste dingen die er bestaan…waren ook zo ongeveer mijn overtuigingen. Na het lezen van dit boek denk ik er toch iets anders over. Ik overweeg nu lid te worden van de fietsersbond.