Na De goede zoon was ik benieuwd naar deze (dunnere) roman. En het is niet tegengevallen! Kort gezegd is het een verhaal over 3 mannen: Jonathan, Wildervanck en Scherpenzeel. Afwisselend zit je in het hoofd van een van deze drie. De laatste twee zijn collega’s op een schimmig bijkantoor, de eerste lijdend voorwerp – client – zoekende.

Wat wantrouwen zorgt ervoor dat Scherpenzeel Wildervanck achterna gaat, fietsend. Dat vage contact wordt langzamerhand plezieriger en loopt uit op een dagenlange fietstocht op een tandem; de een in donkerblauw fietspak, de ander in felgeel. Zijn ze samen op weg? Wat zoeken ze eigenlijk? Willen ze elkaar leren kennen, gesprekken voeren maar is dat eigenlijk wel mogelijk? Weet je wel wat een ander denkt, vindt, wil of ga je (veel te) snel uit van veronderstellingen. En dan die Jonathan: ook op weg met een vrouw die zijn moeder zou zijn, zoekend naar het grote huis met plat dak, waar hij geboren is?? Vaag…  

Allemaal op zoek, losse lijnen en ontmoetingen. En omdat je (snel wisselend) dan de een, dan de ander ‘bent’ als lezer, maakt Van Essen duidelijk dat het inderdaad lastig is te weten wat een ander denkt/voelt.

‘Wanneer blijft alles nou eens zoals het is? Het bleef iets waar hij doorheen reed, niet iets waar hij bij hoorde.’ Misschien zou het maar het beste zijn zo min mogelijk op te vallen, een schutkleur aan te nemen.

Als lezer weet je niet waar je aan toe bent, of wat er boven het hoofd van de personages hangt. Is de reis belangrijker dan de bestemming zoals een spreekwoord zegt?

Het verhaal leest als een trein en is toch moeilijk na te vertellen, soms ontlokten gebeurtenissen mij een glimlach, soms ontroering. En het einde laat mij met een ?  En dát zorgt ervoor dat ik het weer wil lezen en erover blijf nadenken. En daarom dus een AANRADER!!

Ook als luisterboek te leen in de onlinebibliotheek – voorgelezen door de schrijver zelf!!