Af en toe valt je ineens een boek op dat al wat langer in de bieb staat. Zo ook Zeg maar dat we niet thuis zijn van Rashid Novaire.

Achteraf denk ik dat hierover al eens getipt was op de facebookpagina BoekPerWeek. Overigens ook een superleuke pagina om leesinspiratie op te doen. Wilt u hier meer over weten? Ga naar https://www.facebook.com/groups/boekperweek/ of vraag het ons.

Een pareltje bleek het; ben echt blij dat ik het gelezen heb. Had alleen van mij nog wat langer mogen duren; sommige vragen bleven onbeantwoord maar bieden dan wel weer stof tot nadenken.

Poëtisch, gevoelig, bij tijd en wijle zelfs hilarisch én prachtige zinnen, woorden en uitdrukkingen. En daarbij een interessant en mooi verhaal.

Milan den Hartog, bijna dertig, altijd behulpzaam, werkt voor een begrafenisondernemer. Maar hij wil iets anders, meer met de levenden. Wát, dat verklap ik hier nog niet want dat is zeer verrassend en grappig. Zijn werk met de doden zit erop. In de laatste dagen van zijn uitvaartcarrière gebeurt er nog van alles. De familie Jahangir probeert hun vader in Iran te laten begraven. Zoon Afran beweert dat hij e-mails van zijn vader ontvangt en Milan zegt dat dat onmogelijk is. Bij een andere uitvaart krijgt Milan iets in handen gedrukt waar hij zijn nieuw op te starten bedrijfje gedeeltelijk mee kan financieren. Maar mag hij dat
aannemen? Het brengt hem inderdaad in de problemen. Zelf worstelt hij ook met zijn afkomst en opvoeding. Andere thema’s zijn exen en geaardheid. Kortom, er gebeurt van alles. Ik vind het een prettig leesbaar boek waarbij van mij sommige aspecten wel wat meer mochten worden uitgediept. Maar daarvoor is het boek wellicht wat te dun. Als het volgende u aanspreekt zou ik het zeker lezen.

Zijn we niet allemaal ooit op zoek geweest, of misschien nog zoekende, naar onze identiteit? En willen we ons niet allemaal graag thuis en geborgen voelen en op onze plek?